Stekkjastaur kemur fyrstur til byggða, fremur þyrstur vill gæða sér á spena

en aldrei hefur það gengið vel enda lappir stífar líkt og tré.

Jólasveinn númer tvö er giljagaur snar í snúningum og alls enginn staur,

felur sig og stelst í nýja mjólk, sveitafólkið aldrei eftir honum tók.

Stúfur litli sveinninn er, krækir í pönnur og safnar að sér.

Þvörusleikir var afskaplega mjór og sleikti þvörur er húsfreyjan fór.

Pottaskefill sleikti pottana og aska sleikir askana.

Hurða skellir miklir hvellir, óviljandi mikill hrellir.

Skyrgámur kláraði allt skyrið en bjúgnakrækir er kjötið fyrir.

Gluggagægir inn um gluggann rýnir og stelur því sem bregður fyrir.

Gáttaþefur með risastórt nef þefar upp laufabrauð en fær aldrei kvef.

Kjetkrókur tólfti sveinninn er, í gegnum strompinn nælir í hangikjet.

kertasníkir hvað varð um  öll kertin hann át þau mikið er hann skrítinn. 

Saman fögnum jólunum

bíðum spennt eftir kirkjubjöllunum,

syngjum saman öll í kór

höldum saman heilög jól.

Gleðileg jól.

Bóndi einn tillti niður girðingu sinni. Girðing þessi stóðst hvorki veður né vind og þurfti lítið til að stugga við henni. Bóndinn fer aftur af stað, fremur pirraður að fyrri girðingin hafi brugðist. Næsta girðing verður sterkari, hugsaði hann með sér. Í hvert sinn sem bændur á næstu bæjum röltu framhjá bentu þeir honum á ýmislegt sem betur mætti fara. - Einum fannst girðingin of há, öðrum fannst hún of lág, of framarlega sagði einn, of aftarlega sagði hinn. Bóndinn tók við öllum ráðunum fremur pirraður, því hann ætlaði sér að vera löngu búinn að leggja þessa girðingu niður. Nokkrum dögum síðar tókst honum að klára verkið og var nokkuð ánægður með sig. Svo gerist það að maður á næsta bæ fer að rífa upp einn girðingastaurinn og færa hann til. Fremur hissa spyr bóndinn hann hvað honum stæði til. Útskýringin var sú að girðingin tæki of mikið pláss svona nálægt hans landsvæði. Hann sveigði því girðingunni eilítið frá. Er það ekki allt í lagi? spurði hann, jú svaraði bóndinn, þetta breytir nú litlu. Daginn eftir kom annar nágranni sem rífur einn staurinn upp og sagðist vera uppiskroppa með efnivið, bóndinn vildi nú hjálpa og lét það því eftir honum. Nokkru síðar var girðing bóndans meira og minna ónýt og bóndinn svekktur og sár.

Að leggja mörk.

Það sama gildir um mörk okkar, ef þeim er tillt niður er lítið mál að valta yfir þau. Sumir reyna  að leggja mörk en byrja síðan að útskýra eða réttlæta mörkin sín, með því missa þau gildið sitt. Viðkomandi sýnir á sér viðkvæma hlið og lætur líkt og það þurfi leyfi til að leggja mörk. 

Undanfarin ár hef ég velt því fyrir mér hvað það er að leggja mörk og hvernig það er gert. Á mínum yngri árum var ekki mikið um það rætt, þó þetta sé skýrara í dag enda breyttir tímar. Hins vegar taldi ég í þá daga, að leggja mörk væri að reiðast og margar amerískar bíómyndir sem ég sá í þá daga sýndu fram á "hetjulega hefnd" þess sem fannst á sér brotið. Það gefur skakka mynd af raunveruleikanum. Þó eru sumar þessara kvikmynda afar skemmtilegar.

“Reiður maður er heimskur maður” - sagði einhver og er mikill sannleikur í þeim orðum. Þegar manneskja reiðist verður hún ófær um að sækja í ákveðnar upplýsingar og hugsar yfir höfuð ekki skýrt. Reiði er ekki gerð til að leysa úr þrautum heldur til að berjast. Einfalt er að hrekkja fólk svínslega ef þau reiðast við hið minnsta eða fara í hina áttina og gefa eftir. Hrekkjusvín leynast ekki einungis hjá krökkum og unglingum heldur líka fullorðnu fólki.

Heilbrigð mörk þurfa að vera án útskýringa, viðkomandi þarf því að vera viðbúinn mótlæti sem því gæti fylgt. Þetta er einfalt en erfitt og krefst aga, aga til að taka við óþægindum núna, fyrir þægilegri framtíð. Ekki er nóg að leggja mörk einu sinni heldur þarf að gera það síendurtekið, því Bændurnir bíða spenntir eftir því að rífa upp girðingu annarra.

Góðar stundir.